Η «ομιλία» του Πρωθυπουργού στην 8η ΔΕΘ

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Βρίσκομαι εδώ τη μέρα τούτη, μια μέρα χαράς τόσο για την Θεσσαλονίκη, όσα και για ολόκληρη την Ελλάδα, αφενός για τα εγκαίνια μίας μεγάλης Έκθεσης

Advertisements

Όταν το «θα ήθελα» έγινε «πάμε να το κάνουμε»!

Δεν συνηθίζω να λέω ονόματα όταν γράφω προσωπικές «εκμυστηρεύσεις»… Σήμερα όμως θα το κάνω γιατί απλά το έχω ανάγκη!

Μα καλά, πόσο υποκριτής είσαι;

Γίνανε πολλά το τελευταίο καιρό… Άλλα τραγικά και άλλα απογοητευτικά!

Αλήθεια, τι θα έκανες αν «τελείωνε» ο χρόνος;

Πόσες φορές δεν είπες: «αν είχα λίγο χρόνο ακόμα…»

Στα απλά «παίζονται» οι λεπτομέρειες!

Η κουβέντα, γύρω από «απλά» πράγματα και «απλούς» ανθρώπους…

Και όποτε σου ψιθυρίσει «πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη;»… να πας!

«Ζωή είναι οι στιγμές που θα έχεις να διηγείσαι χαμογελώντας όταν θα έχουν περάσει τα χρόνια…»

Δε θα «σε» χάσεις, γιατί είσαι λύκος…

Κάθισαν δίπλα-δίπλα και η Κοκκινοσκουφίτσα, ρώτησε τον λύκο:
-Τι φοβάσαι;
Ο λύκος σκέφτηκε για λίγο, γύρισε την κοίταξε και της απάντησε:
– Το να χαθώ…

Από την Ύβρη στη Νέμεση…

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για αυτό το κείμενο πριν το διαβάσεις… Όμως να αρκεστείς σε πολύ λίγα, όπως ότι αυτό το κείμενο ΔΕΝ είναι δικό μου…

Ναι ρε, μ’ αρέσει και ας ξεχνάμε (Ιούλιο μήνα) τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στις κολώνες!

 

Δεξιά σου βράχια, αριστερά σου το κιγκλίδωμα του δρόμου και όσο παίρνεις τη στροφή, ο ουρανός αλλάζει χρώματα… Και ξαφνικά –εκεί λίγο πριν το σούρουπο ένας κατακόκκινος ήλιος σου λέει: «Πάρε να χεις ρε…»

Η «αλήθεια», της λάθος «ζαριάς»!

Δεν ξέρω αν φταίει η «επέτειος», η αισιοδοξία ή το Σαββατοκύριακο που έρχεται… Δεν ξέρω αν το ότι, εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός της ψυχολογίας, βάζει στο μυαλό μου περίεργα πράγματα πρωί πρωί!

Μα καλά, πως χάθηκες στο δρόμο;

Σε εκείνες τις αλάνες με τις πέτρες και το χώμα που σε δευτερόλεπτα γινόντουσαν γήπεδα για μπάλα.

Σταμάτα να ονειρεύεσαι… δεν θα ζήσεις για πάντα!

Ονειρεύεσαι…

Για την νοσταλγία, την αισιοδοξία και την ωριμότητά μας!

Ήσουν μικρούλης όταν ανακάλυψες τη «Χώρα του Ποτέ» και συνάντησες τον Πήτερ Παν… Αυτό το αγόρι που ντυμένο στα πράσινα δεν μεγάλωνε ποτέ, μπορούσε να πετάει, είχε κρυφό έρωτα για μία πυγολαμπίδα και έναν εχθρό… τον Κάπτεν Χούκ!

Τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει, άραγε;

Ήταν μια σύντομη συζήτηση… Ξέρεις από αυτές που τυχαίνει καμιά φορά να κάνεις με διαδικτυακούς «φίλους».

Δεν θέλω, ούτε «καλή» ούτε «εντύπωση»…

Βρε καημός και αυτός…