Να τον φοβάσαι αυτόν που δεν έχει φίλους…

Κάτι δεν μου πήγαινε καλά… Κάτι μου έλεγε να κρατηθώ μακριά, όμως δεν μπορούσα να εντοπίσω τι ήταν αυτό! Μέχρι που αυτό το «κάτι» έγινε ξεκάθαρο: Δεν είχε φίλους…

Όχι! Δεν εννοώ τους «φίλους» της παρέας, ή αυτούς που λες «φίλους» στα social… Τους άλλους εννοώ, αυτούς τους λίγους που έχεις μέσα στην ψυχή σου, μέσα στο μυαλό σου και τους προσέχεις όπως θα πρόσεχες ένα μωρό στην πρώτη του προσπάθεια να περπατήσει!

Να τον φοβάσαι λοιπόν, αυτόν που δεν έχουν φίλους. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί…

Δεν ξέρει να μοιράζεται!

Όχι πράγματα, αλλά συναισθήματα… Δεν τολμάει να «ξεγυμνωθεί» μπροστά σε αυτό που νιώθει (καλό ή κακό) να ομολογήσει τα πάθη του, τα λάθη του, όλα αυτά που του τρώνε την ψυχή και το μυαλό… Και αφού δεν έχει έστω έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να το κάνει, δεν θα το κάνει ποτέ και σε κανέναν!

Δεν ξέρει να σκέφτεται έξω από «αυτόν»!

Να βάλει στην άκρη, εγωισμούς, προβλήματα, έννοιες και να είναι εκεί ολοκληρωτικά –έστω για λίγο- για να σταθεί δίπλα σε αυτόν που ίσως έχει ανάγκη να μιλήσει, να θυμώσει, να φωνάξει, να ζητήσει βοήθεια… Και αφού δεν μπορεί έστω και για λίγο να ξεχάσει τον «εαυτούλη» του, επειδή έστω ένας άνθρωπος το έχει ανάγκη, δεν θα το κάνει ποτέ και για κανέναν!

Δεν ξέρει να «ακούει»!

Ξέρει μόνο να μιλάει… Γιατί έχει ζήσει πολύ καιρό παρέα με τον καθρέφτη του και το ταβάνι του. Και θέλει να μιλάει, να παραπονιέται να είναι αυτός το κέντρο του κόσμου του. Δεν ξέρει (και πια δεν θέλει) να ακούσει το καλό, το κακό, το πρόβλημα, την ανάγκη κάποιου που είναι πολύ πιο ζωντανός από τον «καθρέφτη»… Και αφού δεν μπορεί έστω και για λίγο να «ακούσει» έστω και έναν άνθρωπο, δεν θα το κάνει ποτέ και για κανέναν!

Δεν ξέρει να ζητάει συγγνώμη!

Γιατί ο «καθρέφτης» δεν έχει ανάγκη να ακούσει «συγγνώμη»… Ο «καθρέφτης» είναι εκεί και ακούει βουβός δικαιολογίες και αιτίες! Και στο τέλος συμφωνεί σιωπηλά. Η «συγγνώμη» έχει πόνο, έχει θάρρος, έχει αλήθεια, έχει θυμό. Και αφού δεν μπορεί να ζητήσει συγγνώμη έστω και από έναν άνθρωπο, δεν θα το κάνει ποτέ και για κανέναν!

Δεν είναι ποτέ «εκεί»!

Γιατί πάντα έχει μια δικαιολογία όταν του πεις «παράτα ότι κάνεις κι έλα…». Γιατί είναι «παρτάκιας», δεν έχει καμία διάθεση να σταθεί δίπλα σε κάποιον που τον έχει ανάγκη και το πιο σημαντικό, αδιαφορεί… Γιατί απλά δεν έχει λόγο να βγει από την δικιά του «comfort zone»! Και αφού δεν μπορεί έστω και για λίγο να βγεί από αυτήν την «comfort zone» έστω και για έναν άνθρωπο, δεν θα το κάνει ποτέ και για κανέναν!

Δεν «αντέχει»!

Την απώλεια ενός φίλου, την προδοσία ενός φίλου, δεν έχει πληγωθεί από έναν φίλο, δεν έχει προσπαθήσει να συγχωρήσει έναν φίλο, να ξεπεράσει καταστάσεις που του δημιούργησε ένας φίλος… Ναι, δεν αντέχει, οπότε πάντα θα είναι εκεί, μόνος του βάζοντας πάντα τους άλλους «απέναντι» χωρίς να πηγαίνει παρακάτω λέγοντας χαμογελώντας «νερό και αλάτι…»!
Ναι, δεν αντέχει να πολεμήσει, να διεκδικήσει, να τσαλακωθεί… Και αφού δεν έχει κάτι τίποτα απ’ όλα αυτά, έστω και για έναν άνθρωπο, δεν θα το κάνει ποτέ και για κανέναν!

Δεν είναι δίκαιος!

Γιατί η δικαιοσύνη δεν είναι κάτι υποκειμενικό… Είναι αντικειμενικό και αν δεν έχει κάποιον να τον ταρακουνήσει, να του πει τα πράγματα, όπως πραγματικά είναι και να του δείξει την «σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού», δεν μπορεί ποτέ να δει τα λάθη του.

Άλλωστε το δίκαιο είναι αντικειμενική έννοια… Οι εκδοχές του είναι υποκειμενικές!
Αλλά γι’ αυτό δεν έχει φίλους… Γιατί απλά δεν είναι αρκετά δυνατός για να δει τα λάθη και να ξεχωρίσει το αντικειμενικό από το υποκειμενικό. Δεν μπορεί να τα παραδεχτεί… Και αφού δεν μπορεί να το κάνει έστω και σε έναν άνθρωπο (και να τα διορθώσει) δεν θα το κάνει ποτέ και για κανέναν!

Ζει με τους δαίμονές του!

Ναι, αυτοί είναι οι «φίλοι» του! Γιατί οι δαίμονες είναι δειλοί και έλκονται από τους δειλούς… Μπορούν να τους κάνουν ότι θέλουν, να τους χειραγωγήσουν χωρίς… ενόχληση και χωρίς τον αντιπερισπασμό ενός σκληρού φίλου που το μόνο που θέλει είναι τον φίλο του, δυνατό και χαμογελαστό! Και ξέρεις τι γίνεται στο τέλος; Στο τέλος -και αυτή είναι η καταστροφή- τον κάνουν και αυτόν δαίμονα του ίδιου του, του εαυτού…

 

Είχα την τύχη στη ζωή μου, να έχω φίλους και «φίλους»… Δεν ξέρω αν με έκαναν καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο! Δεν ξέρω αν ήμουν φίλος ή «φίλος»! Δεν με ενδιαφέρει να μάθω γιατί έμειναν, γιατί έφυγαν, αν κέρδισα ή αν έχασα!

 

Έχω την τύχη στη ζωή μου να έχω φίλους και «φίλους»…
Και έμαθα να τους ξεχωρίζω (να το θυμάσαι αυτό βλάκα μου)!
Και στην κάτω, κάτω γραμμή αυτό είναι που μετράει…