Το τελευταίο λεπτό…

Διάβασα την ανάρτηση μία φίλης πριν από λίγες μέρες η οποία μιλούσε για το «τελευταίο λεπτό»! Αυτό το τελευταίο λεπτό που περιμένεις… αυτό το τελευταίο λεπτό της μέρας, του χρόνου, του αγώνα, της διορίας που έδωσες ή σου δώσανε…

Αυτό το τελευταίο λεπτό που περιμένεις για να χάσεις την ελπίδα σου ή να νικήσεις… Αυτό το τελευταίο λεπτό που θα «αποφασίσει» βίαια, για την ψυχική σου κατάσταση, τα συναισθήματά σου, τη διάθεσή σου!

Πόσες φορές θα πρέπει να στο πω βλάκα μου;
Ο χρόνος είναι εφεύρεση του ανθρώπου!

Εσύ μπήκες στη διαδικασία να τον χωρίσεις σε λεπτά, μέρες, χρόνια. Εσύ έκανες το χρόνο «δαίμονα» με αρχή, μέση και (δυστυχώς) τέλος. Και το αστείο είναι ότι αυτό το τελευταίο λεπτό μετά από 60 δευτερόλεπτα μηδενίζει και αμέσως μετά μετράει πάλι από την αρχή, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα!

Και αυτός ο «δαίμονας» διασκεδάζει, όπως οι άνθρωποι διασκεδάζουν βλέποντας το δυστυχισμένο ποντικάκι…
Να γυρίζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέσα στη ρόδα, να σταματάει και να ξαναρχίζει με την ίδια λύσσα νομίζοντας ότι κάτι άλλαξε και ελπίζοντας οτι κάπου θα φτάσει!

Η κίνηση αέναη! Το ένα λεπτό διαδέχεται το άλλο, χωρίς σταματημό, χωρίς γυρισμό και πίστεψέ με, χωρίς έγνοια αν το λέμε Δευτέρα ή Παρασκευή, αν το λένε πρωί ή βράδυ…

Το «τελευταίο λεπτό» λοιπόν, δεν είναι τίποτα παραπάνω από «ποιητική δραματοποίηση»! Γιατί αυτό που έχει αξία δεν είναι το «τελευταίο -κάθε- λεπτό», αλλά οι στιγμές… οι -κάθε- στιγμές και οι ευκαιρίες!

Και αυτό γιατί μία στιγμή μπορεί να αλλάξει μία κατάσταση, αλλά μπορεί και όχι…
Το βέβαιο είναι ότι η κατάσταση –μέσα στο κάθε «λεπτό»- εξελίσσεται, είτε η στιγμή υπάρξει είτε όχι… Σίγουρα όμως, μετά από αυτή τη στιγμή εσύ δεν θα δεις ποτέ ξανά, τις καταστάσεις όπως τις έβλεπες!

Και εκεί έρχεται η ευκαιρία! Γιατί την κάθε στιγμή έχεις τη δυνατότητα να δώσεις μία ευκαιρία και γιατί η κάθε στιγμή είναι η ευκαιρία να αλλάξει την κατάσταση…

Ναι, ναι… ΕΥΚΑΙΡΙΑ! Τρομάζεις με τη λέξη βλάκα μου, έτσι δεν είναι;

Και ξέρεις γιατί τρομάζεις και δεν δίνεις ευκαιρίες; Γιατί δεν είσαι ικανός να διαχειριστείς την ευκαιρία που –ουσιαστικά- δεν την δίνεις σε πρόσωπα και καταστάσεις… την δίνεις στο εαυτό σου!

Γιατί δεν «ταιριάζει» στη μικρή κακόμοιρη ζωή σου, γιατί δεν έχεις την ψυχή να κάνεις την υπέρβαση, γιατί δεν είσαι έτοιμος να χάσεις κάτι (ίσως) μικρό, για να κερδίσεις κάτι (ίσως) μεγαλειώδες…

Γιατί έτσι σου μάθανε, γιατί έτσι μεγάλωσες, γιατί έτσι, είσαι βολεμένος στη σιγουριά της μιζέριας σου και της μοναξιάς σου, γιατί πληγώθηκες και δεν τολμάς, γιατί φοβάσαι αυτό που μπορεί να έρθει, πριν ακόμα έρθει, ηλίθιε!

Και κάπως έτσι είσαι το θύμα του «τελευταίου λεπτού»… Αυτού του «δαίμονα» που πάνω του έχεις «χτίσει» την μοιρολατρία σου και τα άλλοθί σου!

Και χωρίς να το καταλάβεις βλάκα μου, έχεις γίνει εκείνο το δυστυχισμένο ποντικάκι στη ρόδα!

Κάπως έτσι οι στιγμές και οι ευκαιρίες περνάνε… Και γίνονται σκέψεις και γίνονται «φοβάμαι» και γίνονται «μετανιώνω» και γίνονται «αφήνομαι»!
Ένα πράγμα όμως, βάλε καλά στο μυαλό σου βλάκα μου… «Σκέψη είμαι και δεν φεύγω εύκολα»!