Για όλα αυτά που δεν σου είπα όταν έπρεπε…

Έχω έναν «έρωτα» με τις επιστολές!

Κλείνουν μέσα τους όλα αυτά που δεν έχει το messenger, το sms και άλλοι (υπέροχοι και πρακτικοί κατά τα άλλα) σύγχρονοι τρόποι επικοινωνίας…

Μία επιστολή κλείνει μέσα της ιεροτελεστία, διαδικασία, αγωνία, προσμονή και πολλές φορές ένταση που μόνο στο χαρτί μπορεί να αποτυπωθεί!

Δεν μπορείς να στείλεις με το πάτημα ενός κουμπιού καραγκιοζάκια, φατσούλες, ή καρδούλες! Και αν θελήσεις να στείλεις κάτι τέτοιο, θα πρέπει να προσπαθήσεις να το ζωγραφίσεις έστω και αδέξια…

Ναι! έχω έναν «έρωτα» με τις επιστολές για όλα αυτά που μία οθόνη (ακόμα και) high definition ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσει να σου «προσφέρει»…

Θα μου πεις γιατί στα γράφω όλα αυτά; Άλλωστε τη σχέση μου με το «χαρτί και το μολύβι» την ξέρεις…

Στα λέω γιατί πριν από λίγες μέρες πήρα μία επιστολή!

Φαντάστηκα ότι ήταν κάτι που αφορούσε τη δουλειά μου , κάτι που –εννοείται- δεν μείωσε το ενδιαφέρον μου να την ανοίξω και να την διαβάσω… Ναι ξέρω, κάποιες φορές είναι βαρετό να διαβάζεις την καταγγελία ή την αποψάρα του καθένα, δεν παύει όμως να κλείνει μέσα της όλα αυτά που εγώ «ερωτεύομαι» σε μία επιστολή!

Έκπληξη! Δεν ήταν ούτε καταγγελία, ούτε αποψάρα αλλά, μία προσωπική επιστολή και όπως θα έλεγε και ο Τζέιμς Μποντ «για τα μάτια μου μόνο»…

11 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ σελίδες!

Γραμμένη με δύο διαφορετικά στυλό (το πρώτο προφανώς τελείωσε στη μέση της «διαδρομής») με σβησίματα, υποσημειώσεις και στιγμές «έντασης» ξεκάθαρα αποτυπωμένης στην πίεση του (δεύτερου) στυλό…

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε….

Μου πήρε όμως ελάχιστα δευτερόλεπτα να καταλάβω από πού «ήρθε» αυτή η επιστολή μια και το «για όλα αυτά που δεν σου είπα όταν έπρεπε…» αντί προλόγου ήταν αρκετό!

Δεν θα σου πω ποτέ τι έγραφε αυτή η επιστολή…
Άλλωστε είπαμε: «για τα μάτια μου μόνο»!

Ακόμα όμως δεν έχω καταλήξει (όχι οτι έχει καμία σημασία) στο τι ήταν… Απολογητική, απολογη(σ)τική, λυτρωτική, κριτική, -ας πούμε- ερωτική ή κατηγορηματική; Αλήθεια δεν ξέρω πως να την χαρακτηρίσω!

Θα μου πεις (ξανά) γιατί στα γράφω όλα αυτά; Και -πολύ σωστά και λογικά- θα σκεφτείς ότι «τόσο που χέστηκες» αν μία παλιά σχέση, μου έστειλε γράμμα 11 σελίδων μια και δεν θα σου πω τι έγραφε!

Στα γράφω γιατί όσο και αν δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις μπορείς με σιγουριά να πεις ότι είναι ένα «μανιφέστο»!
Στα γράφω (ειδικά σε σένα βλάκα μου) για να προσέξεις τον πρόλογο: «για όλα αυτά που δεν σου είπα όταν έπρεπε…»!
Στα γράφω γιατί διαβάζοντας αυτές τις 11 σελίδες, ένιωσα σα να βλέπω το τελευταίο λεπτό μίας ταινίας μυστηρίου όπου αποκαλύπτονται πλεκτάνη, δολοφόνος, «μυστικά και ψέματα»!
Στα γράφω γιατί όταν σε παρακαλούσα, μετά από εκείνον τον θυελλώδη καυγά (θυμάσαι;) που είχες και τα 4,5,6 ποτά -μην τα ξεχνάς κι’ αυτά- «μίλα, μην τα κρατάς μέσα σου όλα αυτά» μου απάντησες με ένα ξερό «όχι»!

Σου είπα ότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε όμως  μέσα από αυτές τις 11 σελίδες ενθουσιάστηκα, θύμωσα, συγκινήθηκα, θυμήθηκα, λυπήθηκα, γέλασα! Στο τέλος όμως αυτής της επιστολής, η γεύση που έμεινε ήταν πικρή…

Ήταν η πικρή γεύση του «κατόπιν εορτής» και του «περσινά, ξινά σταφύλια»! Γι’ αυτό μίλα, γράψε, φώναξε όταν «τα σταφύλια είναι γλυκά» και η «εορτή» είναι ακόμα σε εξέλιξη… Όταν είσαι πάνω στη σκηνή και οι προβολείς στραμμένοι πάνω σου!

Γιατί μετά την υπόκλιση βλάκα μου, πέφτουν οι «τίτλοι τέλους», η «παράσταση» ανήκει πια στο… παρελθόν, τα φώτα σβήνουν  και εσύ πρέπει να προετοιμαστείς για την στιγμή που θα ανέβεις ξανά στη σκηνή για να στρέψεις ξανά πάνω σου, όλους τους «προβολείς»!

Υ.Γ.
Για σένα που έγραψες τις 11 σελίδες:
Σε ευχαριστώ για τις 11 σελίδες… Γιατί με συγκίνησες και
γιατί μου θύμισες τι γεύση έχει το «κατόπιν εορτής»
Και για σένα βλάκα μου:
Να σου γίνει μάθημα το «κατόπιν εορτής»
και αυτό που υπήρχε μέσα στο φάκελο:
Μία καρδιά (που σημαίνει αγάπη),
αλλά σε χρώμα κίτρινο (που σημαίνει μίσος)!